Details

Gepubliceerd: dinsdag 12 mei 2009 22:18

Geschreven door Ingo Van den Broeck

Zoals inmiddels gebruikelijk, werd voor het Jogging Team ook dit jaar een voorjaarsevenement gepland.Dit jaar was dit de "10 Miles", de Ekiden en de Marathon van Antwerpen op 26 april.

Onze Jan zat in zijn laatste rechte lijn voor zijn cursus "Trainer B", bijgevolg konden wij rekenenop een nog méér gepersonaliseerde begeleiding en trainingen die we voor het gemak maar redelijk "pittig"zullen noemen... Een paar van onze vrienden hadden gekozen om de marathon van Rotterdam te lopendie drie weken eerder viel, wij zagen aan hun trainingen dat we zouden "genieten".Een pak andere joggers bereidden zich inmiddels voor op de "10 Miles".

Elke marathon kent zijn slachtoffers in de voorbereiding... zo betreurden wij deze keer het uitvallenvan Tom en Luc. Inmiddels vorderden de trainingsweken en werd geleidelijk aan de intensiteit opgedreven. De lamentabele fysiek na de winterkwaaltjes werd beetje bij beetje opgekrikt maar niet alleenbij uw dienaar ging het van langsom beter... ook de anderen zoals Peter, Hendrik, Chris en Elkezag je met rasse schreden progressie maken. Van de typische marathonblessuurtjes en lichte overtraining bleef ik deze keer als bij wonder gespaard, waar anders 10 percent van de trainingen"gebrost" wordt, werd nu geen enkele dag overgeslagen. Zelfs de organisatie van Start2Run, hetsecretariaatswerk en de bestuursvergaderingen konden er zonder noemenswaardige problemen bij...Chris moest een paar keer verstek laten maar kon toch elke keer weer dapper aanpikken.Goed halfweg konden we onder elkaar en met de "mannen van Rotterdam" bijpraten tijdens een spaghetti-party bij onze vriend Luc van 't Osbroek-café.

Voorbereidingswedstrijden waren deze keer schaars... achteraf bleek dit een zegen te zijn, want menig keerwerd een marathonvoorbereiding vakkundig de nek omgedraaid door bij dergelijke gelegenheden iets teenthousiast te "vlammen".

De "Black Album" van "Metallica" begon ik stilaan van buiten te kennen, geen steen in het park of Osbroekof we wisten hem liggen, geen mottig weer of we hadden het over ons hoofd gekregen... "heerlijk die wintermarathons". Het zelfvertrouwen werd nog wat extra gesterkt door de tussentijden "op een toertje park" dieme weer deden geloven in een tijd rond de magische grens van drie uur.
De korzeligheid bleef uit... mijn huisgenoten wisten dit te waarderen.

Inmiddels werden in Rotterdam op 5 april supertijden gelopen waardoor Patrick De Man met zijn PR van 3u12'53"virtueel clubrecordhouder werd. Wijn betert met de jaren... Patrick blijkbaar ook.
Zou het ook ons lukken om de verwachtingen in te lossen, zouden de weersomstandigheden ook bij ons meezitten... allemaal vragen waar we pas drie weken later het antwoord zouden op kennen.
Inmiddels probeerden we gezond te eten, van alcohol af te blijven en uit de buurt te blijven van de verkoudheden.Na de wedstrijd in Deurle zaten we in de laatste rechte lijn... de kilometers waren gelopen, nu enkel onslichaam de kans geven om volledig te recupereren door onder andere tijdig onder de wol te kruipen.
Op de vooravond van de wedstrijd zetten we alles klaar: de reserve-kledij, de flesjes water, de bananen, de vaselinetegen het schuren... alles dubbel gecheckt, klaar!

De weergoden waren ons gustig gezind want geen zon of wind, lichte motregen en een "zalige" temperatuur vanrond de zestien graden was exact het weer waarvan we gedroomd hadden.
Op naar Antwerpen, hierbij vakkundig gegidst door Chris... onze ex-chauffeur die een beetje overal zijn weg kent.Parkeren was een ander paar mouwen... voor ik het vergeet... Michaël, voor lompweg uw parkeerplaats in tepikken moet ik je nog een Orval betalen!

De organisatie bleek onberispelijk, de kleedruimte werd snel gevonden, de schoenen gestropt, de tepels getaped,de zalfjes gestreken en de gellekens op hun plaats gestoken. Op naar de start waar 1600 lotgenoten de laatsteminuten aan het aftellen waren. Hier en daar nog wat bekende gezichten en op het laatste moment beslist omsamen met Kris Meganck (van de Road Joggers van Haaltert) met het ballonneke van drie uur mee te lopen.Het parcours joeg ons gelijk door de Waaslandtunnel, de kilometers volgden elkaar op, 5, 10... tot halfweg zonderproblemen. Onderweg passeerden we de collega's van de Ekiden... aanmoedigingen die deugd deden.De drankvoorziening met water en sportdrank was mé é r dan in orde, sponzen, fruit... meer moet dat niet zijn.De sfeer is goed, de gangmakers zorgen ervoor dat iedereen bedeeld wordt, iedereen verwittigt voor opstakelsen andere gevaarlijke punten. Het experiment (vergeef me Jean) van de gommetjes in plaats van gel werktperfect: iederen vijf kilometer laat ik een snoepje met koolhydraten in mijn mond smelten.Een beetje ergernis ten opzichte van de fietsers die ons hinderen terwijl ze plaats zat hebben.Op dertig kilometer beslissen we om op ons eigen tempo weg te lopen van de groep, dat gaat lekker.
Vanaf vijfendertig begint de vermoeidheid zich te laten voelen, we passeren Patrick De Man die het precies nietgoed kan geloven dat we nog voorzitten op de Ekiden-ploeg. Aan het "sportpaleis" schiet hij ons al voorbij.De laatste drie kilometer gaat mijn licht stilaan uit, nu "op karakter", Kris zit beduidend beter maar blijft tochbij mij en neemt mijn drank aan... er zijn nog brave zielen!

Het laatste stuk naast de Schelde, een kleine trainer die ons dolgedraaid toeschreeuwt, de triomfboog in de verte...is daar de aankomst... toch niet... nog tweehonderd meter, de markt op, toeschouwers, de rode loper... afduwenen in elkaars armen vallen; we did it... 2u58'10" en 94-ste op 1600 lopers!
De "snorrenclub" staat klaar met de medailles, de voldoening om de geleverde prestatie geeft extra kracht om onmiddellijkte eten en te drinken, we poseren lachend voor een fotograaf die ons later de foto's zal doormailen.

Het aanschuiven voor de sporttassen duurt tergend lang en samen met Patrick De Man duik ik de bus op om te gaandouchen op de Groenplaats. Ik heb er goed vertrouwen in dat Elke goed zal presteren maar een uur wachten is te veelvan het goede, immers, zij is in prima gezelschap...

In de douches gaat het er gezellig aan toe, er worden grapjes gemaakt, iedereen lijkt tevreden.Terug naar de Grote Markt... geen Elke te bekennen, dan maar naar de start van de "10 Miles" op Linker Oever viaSint-Anneke met de gratis "Flandria-boten". Een drukte van jewelste en uiteindelijk missen we op een haar na het vertrek.Jean is snel gevonden... nu nog wachten op de rest. Ik krijg meer goesting dan honger en de frietjes, pastabekers,broodjesen "bollekes" gaan vlot binnen... het lijkt wel een "Vlaamse Kermis".

Elke, Chris en de rest van onze vrienden sluiten zich bij ons aan en we posteren ons aan de laatste rechte lijn naar deaankomst. Verdorie, die shirtjes... ze zijn volgens sommigen spuuglelijk, maar je ziet ze allemaal.Na iedereen toegejuicht te hebben keren wij moe maar intens gelukkig huiswaarts.
Dit doen we volgend jaar opnieuw!

» Uitslag (PDF | 47KB)
» Webalbum