Nieuws Jogging Team

Details

Gepubliceerd: dinsdag 20 april 2010 22:00

Geschreven door Ingo Van den Broeck

De voorbereiding

Het moet zowat begin december zijn geweest dat twee leden beslisten zich weeral eens niet aan het programmaboekje te houden. Hun motivatie is tot hiertoe niet echt gekend: is het een beetje dwarsliggen of een hunker naar weleer, is er een "nationale eer" te verdedigen, is er een binding met een sponsor, of was er een?

We zullen het nooit echt weten, maar wel is het zo dat Rotterdam altijd al een succes was: een goede organisatie, een uiterst snel parcours zonder technische stukken, een publiek te gek voor woorden, een "must do"! 
Naar het schijnt had één van hen gedroomd van een elite-team in Rotterdam, om zoals vorig jaar twee weken later in de Antwerp-ekiden ALVA in de verf te zetten, misschien wel op het podium?

Terug naar de realiteit. Ergens midden december, bij het vallen van de eerste sneeuw, vertwijfeld over het te volgen schema, worden de "algemene kilometers" al snel specifiek aangepast aan het doel: 11/04/2010. De één zweert bij meer kilometers, de andere voelt wel iets voor een herhaling van het vertrouwde. Hoe dan ook worden het lange eenzame wintermaanden: bijna nooit zullen "onze twee" samen trainen. Nu en dan is er eentje heel blij een training geheel of gedeeltelijk met "de reguliere clubfanaten" te kunnen afwerken. Maar toch, het bleef hard: de verplichte tempolopen aan 14 km/u op een volledig besneeuwd parcours. Jawel, het moest, het stond immers in het boekje. De 10 x 200 meter interval op sneeuw? Jawel, met een slede erachteraan met daarop een klein Alva''tleetje. Schoenen en kousen wisselen tijden de duurlopen in de hoop dat die ijsklompen zouden ontdooien? Ook dat nog!

En dan, plots is het zover! De trainingen worden afgebouwd! De twee zien elkaar af en toe maar zijn beide vertwijfeld over hun niveau, of is het maar schijn? Eentje breekt het ijs - hier figuurlijk bedoeld - en zegt: "het gaat allemaal moeilijk dit jaar, ik haal de 14 km/u helemaal niet vlot". Daar kan zijn compaan wel inkomen; met verkleunde spieren is het allemaal wat moeilijker; maar hij heeft dan weer een ander probleem: van de zo goed gekende hartslagzones schijnt na de winter helemaal niets meer te kloppen. Te laat voor tests, het wordt een marathon op het gevoel.

De wedstrijd

Op 10 april zitten zij heel ontspannen in een schitterend hotel en besluiten toch afwachtend te starten in de marathon. 11 april 2010 om 11u00 stipt: START en weg aan ongeveer 13 km/u. Beide zaten in de juiste box, en dus is het wat opletten geen te gekke toeren uit te halen. Nochtans krijgt &eacuteén van hen, geschaduwd door de ander, het binnen de kilometer op zijn heupen en legt de lat gedurende enkele kilometers boven de 15 km/u. Gecompenseerd door de tragere start wordt de gemiddelde snelheid na vijf kilometer 14.2 km/u. Kan hij dat wel? Klopt de hartslag? Kent hij zijn hartslag wel? Voelt hij zich goed? Hartslag blijkt lager dan vorig jaar!? Hij besluit door te gaan, wat ook zonder meer lukt. Pas na 35 kilometer ging het meterke naar 13.9 km/u en daar maakt ie een cruciale fout! Heel even stretcht ie, zonder het te weten in de nabijheid van een verzorgingspost, en wordt aangeklampt door een te enthousiaste medewerker die dacht dat hij in een dubbele kramp lag, tewijl een collega verzorgster geërgerd riep: "doorlopen"! Prijs: ééeacute;n minuut. Niet getreurd, hij kijkt even om en zet de strijd weer in. Kracht is er nog, maar ook de pijn. Bij elke landing op de achtervoet gaat er een pijnlijke schokgolf door zijn dijspieren. Hij veranderd de stijl, wat vlakker, meer op de buitenvoet en harder trekken op de voorvoet... het lukt. Gelukkig loopt de ALVA-MAN binnen en ziet de eindklok net boven de 3:07u gaan. Er wordt afgedrukt enkele meters voorbij de tweede registratie op 3:06:14. Nu verder wandelen, naar "de bananen en den drank" en de familie die nu misschien iets meer begrijpt van "onzen drive". 
De familie is er nog niet, maar de ALVA-MANNEN zijn ondertussen weer verenigd, een geluk, want na een wedstrijd durft er wel eens één MAN de weg te verliezen.


Besluit: weeral voor beide een besttijd, én ze kunnen nog veel beter. 
Toch wel een waarschuwing: meet zelf uw tijd! Het nieuwe meetsysteem dat de championchip probeert te vervangen trekt op niets. Verschillende afgescheurde bandjes langs het parcours en een reeks atleten zonder registratie zijn daar het bewijs van. De bruto eindklok voorbijlopen in 3:07 en enkele seconden en een netto tijd laten registreren van 3u08m03s is eigenlijk ook wel een heksentoer.
TO chun Fai met nummer 3214 liep zijn besttijd in 3:13:57 en De MAN Patrick met nummer 8099 haalde tot nader order 3:08:03 en claimt 3:06:14.

(Patrick De Man)

»Webalbum Rotterdam Marathon '10