Nieuws Jogging Team

Details

Gepubliceerd: donderdag 18 september 2014 18:44

Geschreven door Kim Martens

Met het trainingsschema op de frigo als akelige reminder van het dichterkomende evenement, steeg bij mij de nervositeit naar ongekende hoogtes... en met mij ook bij de collega-lopers, zo bleek uit de oneindige stroom aan berichten en adviezen uit allerhande hoeken.

Elke geoefende (en zelfs would-be) marathonloper beschikt blijkbaar over een ongepubliceerde handleiding over 'Hoe zich voor te bereiden op een uitputtingsslag van 42 km'...
Adviezen die elkaar heel vaak overlapten, maar soms gewoonweg loodrecht tegenover elkaar stonden, werden in onze richting gegooid, tot we het bos en de bomen totaal bijster waren...
Zo goedbedoeld en zo hartverwarmend doch, die steun en aanmoedigingen vanuit onze eigenste 'Club met een hart'. Dat is nog maar eens bewezen met deze groepsactiviteit.
Het werd een hoogdag voor de 'verse' Start2Runners die hun eerste wedstrijd liepen, de zeer gedreven Halve Marathonlopers en de (laat ons eerlijk zijn) licht gestoorde Marathonlopers...
De gemeenschappelijke verplaatsing per bus werd afgeblazen wegens te weinig interesse, maar zoals bij alle wedstrijden waar de club zich in grote getale presenteert, vinden we elkaar ter plaatse meteen terug en zit de sfeer er van bij het begin in.

Sommigen waren eerst naar Ieper afgezakt om daar met de bus van de Marathon-organisatie naar Nieuwpoort gebracht te worden. Slimme tactiek, want geheel in de sfeer van oorlog en gasaanvallen, werden de tegenstanders tijdens de busrit vakkundig 'bewerkt' door ons opperhoofd. Hij heeft dan ook een snelheidsrecord hoog te houden en teveel voorliggers lopen toch maar in de weg.
Nummers dienden opgehaald te worden in de Vismijn van Nieuwpoort en tot op heden blijft het voor ons onduidelijk of de penetrante geur die aan de startlijn hing, te wijten was aan de locatie, dan wel aan de grote partij WC-hokjes vlak voor de ingang... Dat er in de cafetaria een toren (heel letterlijk te nemen) WC-papier stond, maakte het mysterie alleen maar groter. Kreeg elke marathonloper een voorraad mee voor onderweg of betrof het hier een nieuwsoortige 'trofee' voor de deelnemers aan de 7km of Halve Marathon?

De spanning hing in de lucht, vooral bij de 'Marathon-maagden', maar tot onze grote verbazing blijken ook de habitués telkens opnieuw te kampen met de gebruikelijke stress-ongemakken. Deze fase wordt dus alvast niet makkelijker bij toekomstige wedstrijden...
De posities werden ingenomen rond de respectievelijke ballonnetjes en het startsein wordt stipt om 10u gegeven. Zo'n 1200 deelnemers, maar geen sprake van drummen, duwen of slalommen. Van bij het begin een goed georganiseerd en praktisch parcours. En beschaafde deelnemers.
De Alvanezen spreiden zich uit en zullen elkaar pas na zo'n 5 uur terugzien.
Wat volgt is een aaneenrijging van asfalt, weidse velden, mestgeuren en vervolgens één oneindig lange weg langs de befaamde IJzer. De promotie van deze marathon gaat prat op de betekenisvolle locaties die het parcours omzomen (IJzertoren, Dodengang...), maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het grootste deel daarvan letterlijk aan mij heb laten voorbijgaan.
Nochtans fel geïnteresseerd in de materie, konden mijn hersenen twee verschillende focussen blijkbaar niet aan. Het enige wat ik zag was de weg voor mij, het enige wat ik hoorde was de muziek in mijn oren en het enige wat ik voelde was mijn hartslag en ademhaling, of hoe een mens periodiek écht in een tunnelvisie kan vastzitten...

En hoewel ik mij terdege bewust was van mijn achteropliggende positie, kon mij dat geenszins schelen. Ruimte zat om te lopen, supporters die extra luid roepen omdat ze compassie hebben met die sukkelaars die achteraan lopen en niet al te veel fietsers die je de pas afsnijden.
Nee, daar stoorde ik mij niet aan. Wel aan het feit dat de kilometers vanaf het 25km-bord volgens mij een pak verder uit elkaar liggen dan ervoor. Optellen tot aan 21km, aftellen daarna... bij de trainingen had ik baat bij deze aanpak. Maar dit was andere koek... 42km is niet zomaar 35+7km, nee, het is zwaar afzien, elke spier in je lijf voelen schreeuwen, elke pijnscheut minimaliseren, de misselijkheid negeren, de duizeligheid proberen omzeilen door recht vooruit te kijken, vechten tegen de tranen en vloeken tegen de onmogelijkheid van deze uitdaging.
Tijdens de laatste kilometers denken: 'Dit nooit meer'.
Maar dan: Ieper zien en binnenstrompelen, in de armen vallen van familie en vrienden, zwemmen in de euforie van de overwinning en de kiem is gezaaid... 'Misschien volgend jaar toch nog eens'.

En ja, het doet pijn. De dagen erna nog meer dan de dag zelf. Maar zolang er Dafalgan en Reflex-spray bestaat, zijn dat onbenulligheden. En ook wij hebben nu bewezen dat werkelijk ELKE Alvanees het in zich heeft om van 0 te starten en te evolueren naar een marathon. Zonder de professionele begeleiding en mentale steun van coach, trainers en alle andere lopers, zou dit echter niet mogelijk zijn...

Slotsom van D-day 14 september 2014: de zon scheen en er waren alleen maar lachende gezichten. Het einde van alweer een perfecte ALVA-dag.
Bedankt ALVA! Nog veel meer van dat!

» Uitslagen In Flanders Fields Marathon Nieuwpoort 2014