Details

Gepubliceerd: zondag 29 juni 2014 18:50

Geschreven door Kim Martens

Na een heel onrustige nacht (hoeveel keer kan een mens in zijn dromen aan de start staan en iets vergeten hebben?) het bed uit zelfs voor de wekker om 6u afliep, om na een snel ontbijt en een zoveelste check van de zak met benodigdheden, richting Sint-Lievens-Houtem te vertrekken. Het woord stress kan de mengeling van emoties niet samenvatten, verbonden aan deze mijlpaal (voor mij, althans), maar het leunt dicht aan tegen het afleggen van een héél belangrijk examen...

Nummers opgehaald, tassen gedropt in de bewaarplaats, fietsen en onszelf de bus ingeschoven voor de tocht naar Gent, alwaar de start in of rond (zelfs nadien is dat nog niet duidelijk) de Sint-Baafsabdij gesitueerd zou zijn.
Er was wisselvallig weer beloofd, met een occasioneel onweer als extraatje, dus echt gerust waren we daar niet in. Maar dat waren we eigenlijk over alles wat met deze run te maken had...
En ja, beloftes worden ingelost, zelfs als we ze (inschikkelijk als we zijn) vriendelijk aan ons willen laten voorbij gaan: bij aankomst in Gent regent het pijpestelen. De 'wandeltocht' van om en bij de twee kilometer naar de effectieve start draaide uit op een flinke warmloop. Het startschot werd gegeven (toch ?) en de karavaan trok zich op gang. De koerskanonnen op kop, wij lekker rustig achterop. Iemand moet de begeleidende fietser met de rode vlag toch gezelschap houden?
Wij hadden onze eigen fietsende begeleiders mee, die tussen ons in pendelden, ons op de hoogte hielden van interessante info en van de nodige spijs en drank voorzagen. Jochen en Yoshi: jullie deden dat fantastisch, we gaan jullie nog boeken!

Eens ik mijn loopritme gevonden had, schoven de kilometers voorbij, vooral nadat ik mij aan een driekoppig groepje mannen van de Funrunners had vastgeklikt. Genoeg gemeenschappelijke interesses met Egon, Charly en Matthias, om het ene bord 'Still to run x km' na het andere voorbij te sjezen alsof ze op 100m van elkaar stonden. Dat één van hen een stemgeluid had dat de maximale concertdecibels benaderde, bleek ook handig voor achteropkomend verkeer/fietser/lopers.
Toen de hellingen elkaar gestaag begonnen op te volgen, moest ik hen jammer genoeg achter mij laten, want zo solidair waren ze wel: samen uit, samen thuis. Toch bedankt voor de quasi 15 aangename kilometers, kerels!

Eens de kaap van 20km voorbij, begon ik toch wel af te tellen. Ok, het landschap was prachtig, in het begin gaf een soort mist het gebeuren zelfs een enigszins feëerieke tintje, het lopen op veldwegen en langs stom starende koebeesten kent ook zijn limiet, vooral als de knieën en kuiten écht moe beginnen te worden en in ruzie vallen met de kwaliteit van de ondergrond. Plots vloek je op elke kiezelsteen, kasseisteen en te steil naar beneden stortend modderwegje...
Maar ook die laatste 10km verliepen eigenlijk vrij vlot, vooral het laatste stuk dat (eindelijk) enkel bergafwaarts gaat.
De bewegwijzering was picobello (de dromen waarin ik hopeloos verloren loop kwamen godzijdank niet uit) en ook de seingevers en begeleidende politie waren zeer professioneel, vriendelijk én motiverend. Vanop hun Vespa's konden we bij elke passage rekenen op felicitaties en bemoedigende woorden. Geloof mij, als je tong tegen je knieën slaat, doet dat echt deugd.
Enig minpuntje: omdat we achteraan liepen was de drankbevoorrading bij de eerste drankpost op. Eerst dachten we er gewoon voorbij gelopen te zijn, wat we ook gedaan hadden blijkbaar, om de simpele reden dat er geen water meer was... Ondergetekende voorziet zich op dergelijke zaken en zeult haar eigen drinkbus mee bij elke wedstrijd boven de 10km, wat vandaag dus alweer niet zo'n slechte beslissing bleek. Maar het euvel werd snel rechtgezet en bij de volgende bevoorrading was er meer dan voldoende proviand aanwezig.

Een klein vreugdekreetje ontsnapte toen ik de eerste straatnaam in Sint-Lievens-Houtem waarnam. We naderden het einde en hoezeer ik ook 'genoot', mijn lijf schreeuwde mij stilaan zeer vettige schuttingwoorden toe...
Maar we hebben het gehaald en met mij veel anderen. Ik durf het een persoonlijke overwinning noemen, en dat telt voor iedereen die deze Livinusrun voor het eerst liep.
Geen medaille of t-shirt ter herinnering (was nochtans leuk geweest), maar toch (alweer) een grote fles bier. Werden er ooit al peilingen gedaan naar het percentage lopers dat GEEN bier drinkt? Misschien moet ik daar eens werk van maken, want hoewel mijn directe familie altijd heel blij is met die kado's in natura, persoonlijk heb ik er eigenlijk niets aan, geheelonthouder zijnde en blijvende...
Soit, we kregen ook een glas cava of een Leffe (alcohol !!!) én twee broodjes bij aankomst. Desalniettemin bedankt, hoor, het gros van de deelnemers zal dit zeker gewaardeerd hebben.

Slotsom: na iets meer dan 3 uur lopen, anderhalve kilo lichter en 2,5 liter droger, durf ik van een zeer geslaagde dag spreken. Toegegeven, de snelheid van het opperhoofd en zijn al even snelle discipelen zal ik nooit benaderen, maar zo eens mogen meespelen met de grote jongens, geeft een wonderbaarlijke boost aan mijn zelfvertrouwen. Merci coach voor de voorafgaande begeleiding, loopkompanen voor de wekenlange peptalk, en de organisatoren van deze Livinusrun voor hun puike voorbereiding en uitvoering.
Mij zien jullie zeker nog terug. Ik zal wat vriendjes meebrengen :-)

» Uitslagen 5^de LivinusRun (PDF - 267KB)