Nieuws Jogging Team
Gaston Roelants Brussel - 22 december 2013
- Details
- Gepubliceerd: dinsdag 24 december 2013 16:04
- Geschreven door Kim Martens
Het was weer zover: tijd voor de zwaarste cowboyverhalen over hellingen en afdalingen waar geen einde aan komt... Jaja, wij laten ons niet meer vangen. Laat ze maar komen, die 'bergen'!
Zoals altijd vroeg (heel letterlijk te interpreteren) ter plaatse, dus veel tijd om te lanterfanten in de ontvangstruimte van het Heizelstadion, waar het lekker drummen was omdat iedereen de warmte opzocht. De eenzame tent buiten lokte geen bezoekers wegens te fris en te winderig.
Aangezien de start onder het Atomium lag, was een opwarmingsloopje verplicht, maar sowieso welkom... Anderzijds: met tweeduizend deelnemers in een startvak staan, is ook een goeie manier om het warm te houden, zo net voor de start. Altijd fijn om d.m.v. wat opzwepende muziek en op- en neerhuppelen in de mood te komen.
Oude rakker Gaston Roelandts hees zichzelf op het podium en gaf opnieuw eigenhandig het startschot. Het kan aan mij gelegen zijn, of zijn schoten zijn niet meer wat ze geweest waren, maar ik heb niets gehoord...
Soit, de meute begint te lopen en iedereen schiet uit de startblokken.
Meteen een afdaling, fantastisch ! Snelheid pakken en over het asfalt vliegen. Eerste bocht naar rechts. Oei, het gaat omhoog. En het blijft stijgen. Waar is de top ?? Hartslag vliegt de hoogte in, tong ondervindt last van de zwaartekracht. Tijd om te recupereren is er bijna niet, na elke (korte) afdaling volgen er weer talloze, meerdere hellingen. Dit is geen cowboyverhaal meer, dit is de harde realiteit... met de nadruk op 'hard'.
Alva, wij moet DRINGEND beginnen trainen in heuvelachtig gebied. Het kan niet zijn dat elke 60-plusser mij voorbijloopt op een hellingske van ocharme 5%!
De eerste ronde leek mij substantieel langer te zijn dan de tweede, maar ook dat is heel subjectief. Onze gebruikelijke speedkonijnen waanden zich in de speeltuin en vlogen gezwind over de meet, het loopplebs, waaronder mijzelf, hobbelde er uitgeput achteraan...
Ja, ik vond het lastig. En met mij nog anderen. Maar dat maakt de overwinning des te groter.
Qua sfeer is deze DVV-Run veruit de minst memorabele. Of dat nu te wijten is aan het ontbreken van de 'smaak'volle DVV-catering of de ijskoude douches achteraf laat ik in het midden, vast staat dat de deelnemers niet bleven hangen zoals op andere evenementen. Maar wij zouden Alva niet zijn, mochten we niet zelf onze sfeer creëren. Een spaghetti in The Fox volstaat om onze dag 'af' te maken en onder de categorie 'geslaagd' te klasseren.
Nog één wedstrijd te gaan en ons criterium is rond!