Nieuws Jogging Team

Details

Gepubliceerd: woensdag 06 november 2013 17:05

Geschreven door Jozef Van Nieuwenhove

Of beter, hoe het officieel geafficheerd stond:

Kan een loper zich iets aantrekkelijker voorstellen met zo een uitnodiging voor een loopwedstrijd? Dit was ook de gedachte bij Johan toen hij vorig jaar tijdens een lang weekend in de streek deze reclameborden opmerkte. Een hersenspinsel dat uiteindelijk heeft geleid tot een tof en memorabel groepsevenement!

Maar bon... ik begin bij het begin, beginnen bij het einde zou immers te gek zijn:

Enkele maanden geleden kwam er op vraag van Johan (na peiling over eventuele interesse bij collega lopers om deel te nemen aan een plat, gemakkelijk, goed begaanbaar en toeristisch “sight seeiing” loopje van “maar” 16,5 km of 42,2 km) een klein uitnodigingsberichtje op de Alva website... in de hoop toch 1 auto vol te krijgen (kwestie van de kosten te delen). Het resultaat draaide verrassend helemaal iets anders uit!

17 (zeventien!!) lopers reageerden en voelden zich bereid om eens lekker te genieten van de natuur, het gezelschap en het Duitse gastvrijheid.

Hoewel er een gezonde twijfel bleef om toch mee te gaan…, zeker wanneer onze atleten de veelbelovende uitnodiging vergeleken met de tijden en de foto’s op de lokale website van de vorige jaren ontstond er toch een lichte reden tot twijfelen of het wel zo “easy” zou gaan als het werd voorgesteld.

Ook ikzelf had bij het uitpluizen van het “Archiv” 2011-2012 op hun site wel opgemerkt dat die eindtijden niet zo briljant waren in vergelijking met wat wij met onze groep zoal presteerden in bvb Antwerpen om maar iets te noemen.

De twijfel bleef... dus... ook Johan bleef maar checken (en zagen) en geruststellen met platte gronden om toch maar te tonen dat het “plat” was... zelfs tot in de laatste week voor het vertrek. Tja... de auto volkrijgen is geen probleem... maar volhouden... dààr is werk aan moet hij gedacht hebben!

Soit... Omdat alle redenen goed zijn om eens een weekendje weg te zijn…was twijfelen niet aan de orde en begaven ze zich allen daarheen!!

De meesten clubleden hadden het opportuun geacht om minstens één of twee dagen van tevoren te komen acclimatiseren en om er tegelijk een gezinsuitstap aan te koppelen. Uiteraard met begeleide natuurwandelingen en mét “acte de présence” in een opname voor de Duitse regionale VRT.

Wat onze leden er toch niet voor over hebben om ALVA zelfs over de grenzen naambekendheid te geven! Waarvoor een welgemeende dank aan Jan & Ann en Katia en haar gezin!

Ikzelf, Tommy en Johan (de “promotor” van het “zaakje”) waagden het alsnog diezelfde ochtend te komen opdagen, al zonk de goesting om te lopen ons in de schoenen toen we, in de gietende regen, de boordthermometer in de wagen zagen dalen tot onder de 5 graden naargelang we de Rursee naderden. Zou sneeuw nu ook ons deel zijn...?

Omstreeks 10.00 uur waren we ter plaatse in Einruhr en werden we gelijk verwelkomd door de alomtegenwoordige Jan en Ann die ons, alsof het voorzien was, naar de parking én de warme tent aan de start hebben begeleid.

Toen is het mirakel geschied, de tent was nat en het regent niet! ... ijskoude, smeltende sneeuwregen de hele nacht én ochtend tot en met onze aankomst... 1 uur later... stralende zon én blauwe hemel bij de start… God moet waarlijk een loper zijn geweest!

Eindelijk was het zover... onze “Natuurloop” zoals ze dat bij onze Oosterburen liefelijk noemen.

De start van de marathonlopers was om 10.30 uur en verliep perfect, inclusief de wuivende handjes van onze Ventousekes die bijna een picknickmand of overlevingspakket zouden meegenomen hebben op dit “gemakkelijke” loopje!

Om 11.00 uur volgde de rest... Met eenzelfde, zij het achteraf ietwat naïeve gedachte, dat het niet méér zou zijn dan een veredeld park & Osbroek loopje met een grotere vijver en twee langere bruggen erbij. Al hadden Hans (alias Pluchen Teddy) en de Kris ( of ons Duvelken) toch iets in de smiezen... toen zij Johan vertelden voor de start dat foutieve informatie tegen de Ventouskes zouden kunnen leiden tot 3 maanden beeld zonder klank in de chalet. Laat mij eerlijk zijn... ze hadden inderdaad beter moeten weten!

Wat was effectief nu juist van Johan zijn mond-aan-mond reclame voor zijn wedstrijd?

De rust, de vrede en de aanwezigheid van bomen, bier en braadworsten klopte perfect. Het gedeelte waar de woorden “easy”, “plat” en “gemakkelijk” inkwamen waren iets minder fraai.

Desondanks de super mooie omgeving bestond de oploop (en ik beperk mij tot de 16,5 km) veelal uit modder, hellingen, steile hellingen, nog steilere hellingen mét modder en trappen over losliggende keien op steile hellingen... soms gevolgd door een korte, héél korte met leuning of lange en vermoeiende daling... in de modder.

Enkel het stuk tussen de twee dammen was “leuk” vlak en gemakkelijk begaanbaar. Hier zijn de puntjes dan ook op de i gezet door de snellere mannen en vrouwen om zo de tijdschade toch te beperken.

Hier hebben Tommy en Guy (Katia’s echtgenoot) Johan, namens de hele groep collega’s, bedankt voor zijn juiste informatie over de wedstrijd... door even door te trekken naar +12 km/u... bedankt jongens.

Het lichtpuntje in dit helse avontuur was de “schnaps” die kon fungeren als kortstondige LSD trip als je van pure miserie even geen zin had in water of thee op de bevoorradingszones. Al bleef het uitkijken naar putten, stenen, takken, kuilen en modderpoelen onder het alomtegenwoordige gebladerte op het parcours.

Conclusie: lopen konden we inderdaad... maar ik catalogeer de Rursee lauf eerder onder een gezonde mix van veldcross met uithoudingsloop overgoten een vleugje alpinisme zonder wandelstok op de steilere stukken waar we noodgedwongen te voet naar boven moesten stappen. Met 17 waren we dus: 10 voor de 10 miles (’t was wel 400 meter méér) en 7 echte kamikaze lopers voor die zogenoemde marathon... en plus minus, ongeveer, min of meer, het dubbel van de helft, quasi hetzelfde aantal, dus ook een 17-tal supporters en niet te vergeten 2 begeleidende mountainbikers, die d’er achteraf ook liefelijk besmeurd doorkwamen.

In alle geval, iedereen is naar eigen vermogen min of meer safe and sound aangekomen.

De zorgen en de pijn zijn uiteraard nadien rijkelijk vergeten en vergeven in de party tent waar we samen hebben genoten van de pilsners, de glühwein en de rijkelijk versierde taarten die door de inwoners zelf zijn bereid.

Prijzen zijn er niet behaald, maar goede en toffe herinneringen van de deelnemers des te meer.

Het bewijs is nog maar eens geleverd dat de spirit van ALVA onverwoestbaar is... zelfs na de luchtkastelen die Johan ons een jaar heeft voorgeschoteld (maar die hem wel vergeven zijn)... wat en mens niet allemaal doet om zijn auto vol te krijgen...

» Uitslagen Rursee Marathon 2013