Nieuws Jogging Team

(Halve) Marathon Eindhoven - 13 oktober 2013

Zondag 29-9-2013

Met amper 14 dagen voor de boeg begint het stilaan te kriebelen, niet enkel om onze eerste Halve Marathon te lopen, maar ook om er over te beginnen schrijven...

Vandaag voor het laatst een 20+ training gelopen, vanaf nu doen sommigen het onder ons iets rustiger aan...
Wie het trainingsprogramma consequent wou blijven volgen tot op het eind is nu: 1) dood, 2) geblesseerd, ofwel 3) supergetalenteerd, want geef toe: wie is er nog in staat om 2 weken voor de eigenlijke wedstrijd een intervaltraining van x keer 2000m te lopen? Die ene, juist ja. En die andere, inderdaad...
Maar ikzelf geef alleszins verstek want weiger te kiezen tussen bovenstaande drie opties, de laatste sowieso 'hors catégorie'...

Maar het komt dus dichterbij en de nervositeit stijgt navenant, maar één ding staat als een paal boven water: de teamspirit zit op torenhoog niveau!
De frequentie aan (lange) trainingen, in combinatie met het typische herfstklimaat, heeft al enkelen (kortstondig) geveld, maar telkens daagt de volledige groep opnieuw op. Ze krijgen ons letterlijk niet klein! Onze roepnaam is dan ook niet voor niets de 'Die Hards'.
De grootste gemene deler in dit hele avontuur is ongetwijfeld 'passie', getopt met een ruime portie 'kameraadschap'. Nooit eerder ervoer ik een dergelijk groepsgevoel als met deze zelfkastijdende grensverleggers... een waarlijk wonderlijk gevoel.
Want zelfs wie om welke reden ook verstek gaf op één of meerdere trainingen, was zo sterk 'mentaal' aanwezig bij de anderen, dat het telkens lijkt alsof we met de hele groep trainen. Onwaarschijnlijk en onbegrijpelijk voor buitenstaanders, maar de 'ingewijden' begrijpen wat ik hiermee bedoel...

En dus tellen we af. Ik via een app op de Iphone, iemand anders misschien met kruisjes, nog een ander simpelweg in zijn/haar hoofd... maar aftellen doen we.
Mekaar een beetje opjutten ook wel, want ook al wordt er niet gefocust op tijden en prestaties, het blijft een heikel punt onder vooral de testosteron-bommen in ons gezelschap... Onuitgesproken gaan ze stuk voor stuk voor een persoonlijk record, een verwezenlijking van een droom, uitgedrukt in uren, minuten en seconden.
Laat ze maar doen, denken wij, nuchtere vrouwen in de kern, terwijl we hen met onze meest lieftallige smile en gespeelde bewondering aankijken. Het blijft toch altijd een beetje jongetjes-op-de-speelplaats-onder-elkaar...

De thuisfronten hebben ondertussen tijd genoeg gehad om zich te verzoenen met het idee hun huisgenoot een weekend te moeten missen voor een evenement dat al bij al 2u30 in beslag zal nemen. Disproportioneel? Geenszins. Een dergelijke lange en intensieve voorbereidingsperiode kent zijn climax in de directe aanloop. Bijgevolg is een vertrek op zaterdagochtend zeer opportuun, om niet te zeggen 'onontbeerlijk', daarbij nog versterkt door het feit dat er geen parkeerplaats gereserveerd kan worden in het hotel en dat we dus 'op tijd' moeten aankomen.
Het mag duidelijk wezen dat we ook als 'brainstormers' met de meest doorslaggevende argumenten op de proppen kunnen komen, indien nodig.

Nog een bewijs van de onvoorwaardelijkheid waarmee we elkaar bejegenen: elke hint, suggestie, tip wordt steevast als 'de waarheid' onthaald. In de 'werkelijke wereld' zijn wij ongetwijfeld de meest sceptische mensen die, ook gezien onze leeftijd en levenservaring, geen enkel feit 'zomaar' aanvaarden alvorens terdege geëvalueerd, besproken en goedgekeurd. Komt er echter één Die Hard op de proppen met een zogenaamd 'wondermiddel'... geen ziel die zich daar écht vragen bij stelt.
Het spul wordt 'en masse' ingeslagen en zonder scrupules achterover geslagen. Met wisselend effect op uithouding en darmflora... Een sterk staaltje van groepsbeïnvloeding. Wij zijn het gedroomde subject voor elke doctoraatsstudent sociologie!

Maandag 14-10-2013

Fast forward. Twee weken later. 'Het' is geschied. Niet het wonder, wel het langverwachte evenement waar we vorig jaar enkel konden van dromen...
Het werd een onvergetelijk weekend, een mix van ontspanning en inspanning. Een poging tot samenvatting van de voorbije twee dagen...

Met mailtjes, getiteld 'de laatste rechte lijn naar Eindhoven' slaagt onze teamleader, die evenwel graag anoniem wenst te blijven, erin de spanning gestaag op te drijven.
Dé dag, zondag 13 oktober, nadert met rasse schreden en wie het nog niet is, voelt zich moreel verplicht om aan te sluiten bij de 'collectieve nervositeit'. Met een paar serieus zieken in ons midden, in de week voor 'onze Halve', is het medeleven ongeëvenaard... Niemand, maar dan ook niemand mag ontbreken dit weekend. En dus worden de 'gehavenden' onder lichte dwang bevolen mee te komen, al was het maar als supporter. Maar hoed u voor de echte Die Hard, want antibiotica, koorts noch tandpijn houden hem of haar tegen!

En zo gebeurt het dat er op zaterdagochtend 12 oktober, om half elf, een kleine colonne richting Eindhoven trekt, waar we na een vlotte rit van 1u40 (toevallig of niet de approximatieve streeftijd van sommigen...) inchecken in wat een 'zeer degelijke verblijfplaats' kan genoemd worden.
Kamers worden gekeurd, Nespresso-machines getest en Eindhoven-centrum ingetrokken.
Een late lunch in een (nog net) aangenaam herfstzonnetje en nadien afzakken naar het Beursgebouw  om de startnummers op te halen. Voor de sfeer en gezelligheid (en ook wel een beetje vanuit commercieel oogpunt) vindt er een expo plaats met allerlei nuttige en overbodige 'spielereien' voor lopers... Gels en sokken worden ingeslagen, een extra drankgordel komt altijd van pas, maar vooral het gratis fruit op een stand van verzekeringen (of was het een bank?) kan op onze oprechte interesse rekenen.
Enkelen van ons proberen zich ongemerkt te mengen in de groep Ethiopische toplopers, maar worden wegens te blond en te bleek met een welgemikte boze blik verwijderd uit de persconferentie...

De terugtocht naar het hotel, die in het beste geval een kwartiertje in beslag zou nemen, wordt wegens (alweer) een 'voedselstop' uitgebreid. Geen deftige pannenkoeken te vinden, maar we nemen genoegen met een goeie dosis chocolade, bier en koffie. De voor ons tot op heden onbekende term 'tapering' kan ons uitermate bekoren en wordt op een heel efficiënte manier ingevuld.
Na dit tussendoortje wordt het stilaan tijd om ons klaar te maken voor... de avondmaaltijd.
Een Pasta Party belooft veel goeds en we zijn dan ook zeer nieuwsgierig. Opnieuw nemen we het zekere voor het onzekere qua plaatsbeschikbaarheid en zijn we 'mooi op tijd' op de afspraak.
Het buffet, bestaande uit een deel voorgerechten en een deel warme pasta's met verschillende sauzen én een afdeling desserts, wordt vakkundig geproefd en gesmaakt. Van voor naar achter, naar voor en nog eens naar achter, om tenslotte nog eens vooraan te beginnen...
Met een licht opgeblazen gevoel nemen we die avond afscheid van elkaar en kruipen we (bijna) allemaal verstandig vroeg onder de wol. Afspraken worden gemaakt omtrent onze tweede gedeelde (nieuwe) passie: ontbijt om 10u. Hoe het komt dat we allemaal, maar dan ook allemaal, al aan tafel zitten om 9u40, is mij een raadsel...
Een zéér uitgebreid ontbijt later staat er ook nog een rondleiding geprogrammeerd in wat de duurste en meest gesofisticeerde kamer moet zijn. De gefortuneerden onder ons kunnen zich immers een 'room with a view' veroorloven op de zesde verdieping, terwijl de bescheidener leden van ons gezelschap een halve gang toegewezen krijgen op, ocharme, de eerste verdieping.

Vanaf nu geen woord meer over voedsel, beloofd. Ik kan met zekerheid stellen dat we op dit punt van het verhaal elk onze vooropgestelde portie kcal hebben opgeslagen en dat het moment van 'verbruik' is aangebroken.

Wellicht meer uit schuldbesef dan uit toewijding besluiten enkelen een beetje 'in te lopen', wat des te zotter is door het feit dat Eindhoven net vandaag getroffen wordt door een heuse herfststorm, inclusief stevige windstoten en respectievelijke regenbuien. Een verstandige enkeling beslist lekker warm binnen te blijven en zich rustig mentaal voor te bereiden op het startmoment...

Ondertussen is een tweede groep Alva-lopers Eindhoven binnengevallen. Zij kozen ervoor op zondagochtend te vertrekken, wat, gezien de weersomstandigheden een bewonderenswaardige prestatie op zich is. Jammer genoeg kwamen we elkaar nooit allemaal tegen, maar in gedachten wensten we elkaar een succesvolle loop toe...
En laten we vooral onze 'volle' helden niet vergeten, de échte Marathonlopers, die bij het slechtst mogelijke weer om 10u aan hun 42km begonnen en die in een toptijd afwerkten. Een hele grote pluim voor Pia, Franky en Wim!

Start van de Halve Marathon: 13u30. Om 13u vertrekken we vanuit de lobby, vanzelfsprekend getooid in officiële Alva-wedstrijdoutfit, maar met beschermende poncho, richting 'startblokken'.
De term 'blokken' dient in Nederland heel ruim begrepen te worden, want alles wat volgde op de eerste twee, lees: écht snelle, blokken, was een wirwar van mensen achter, tussen en net niet onder dranghekkens... Supporters raakten letterlijk verdwaald tussen de lopers, die op geen enkel moment wisten of ze nu wel of niet op de juiste plaats stonden. Het blijft ook altijd zeer claustrofobisch, dat samenhokken en schuifelen voor de start. Maar één groot voordeel...of nee twee: 1) het is lekker warm temidden een massa mensen en 2) op dit ogenblik ruikt iedereen nog min of meer fris.
Een startschot konden wij, het plebs in het 'roze vak', niet horen en dus lieten we ons maar meesleuren in de stroom, die hoedanook langs Start zou passeren.
En dan zijn we weg. Eindelijk. Elk met zijn verwachtingen, op eigen tempo. Zo'n start blijft toch altijd een beetje 'magisch' ...

Meteen na het overschrijden van de startlijn krijgt elk verhaal een persoonlijke invulling...
Wie gaat er voor een toptijd? Wie maakt zijn voorspelling waar? Wie loopt de Halve uit, puur voor 'fun'? Wie verlegt zijn eigen grenzen, soms zelfs tegen medisch advies in? Wie sléépt zich over de finish, wie zwééft er over? Wie denkt 'wanneer is de volgende'? Wie vindt het voor zichzelf welletjes? Elke Alvanees die hier loopt, doet dat met een hart voor de sport én een hart voor de club. Versplinterd tijdens de wedstrijd, terug samengesmolten meteen erna...
Een 'boeiend' parcours kan het niet genoemd worden, met zijn eindeloze boulevards en fietspaden, maar de vele bevoorradingsstandjes, de 'live bands' en de muziekinstallaties zorgen voor welkome afwisseling. Sfeer kunnen ze wel creëren, onze noorderburen. En bang van wat regen of wind zijn ze ook niet.

De laatste kilometer, dwars door het stadscentrum, is bijzonder, gezien de massa mensen langs de nu toch wel heel smalle doorgang. Versnellen of inhalen gaat niet zo vlot als gewenst en er staan net iets te veel aankomstbogen voor mijn vermoeide geest, maar natuurlijk halen we het.
Allemaal. Eén na één...
De ontlading na 21km is groot, de benen wankel en het lijf koelt snel af. Felicitaties, groepsknuffels, bloemen, ja zelfs een beker(tje)... onze meegereisde supporters zijn van absolute topkwaliteit. Hun aanwezigheid en steun bezorgde ons allemaal vleugel(tjes). Een oprechte dank voor hun geduld en opoffering...

Na een opfrissing en -warming in het hotel wordt er in de bar enthousiast (en vrij luidruchtig, eerlijk gezegd) nagenoten en worden persoonlijke impressies uitgewisseld. De euforie hangt bijna tastbaar in de lucht.
Om tot het einde in de sfeer te blijven, wordt beslist het weekend af te sluiten met een stevig pak friet en 'aangelanden' in Frituur De Bethune. Ook Aalst mag een graantje meepikken van onze nieuwe hobby :-)

Samengevat: het was mooi. Heel mooi.
Dankzij de fantastische begeleiding en voorbereiding door onze coach Michael én de geweldige Alva-spirit hebben we voor onszelf de grens aanzienlijk verlegd.
Wat is ons volgend doel? Met de 10Miles en de Halve Marathon achter de kiezen, blijft er weinig anders over dan...
Maar dat maakt onze bende net zo leuk: alles mag, niets moet. Elk kiest zijn eigen doelstelling binnen zijn individuele mogelijkheden. Het enige wat onveranderd blijft, is: 'Once a Die Hard, always a Die Hard'.

For the record, de prachtprestaties van de 19 (!) Alvanezen:

Wim Smets Marathon 2:42:48
Franky Van der Meersch     Marathon 3.34.25
Pia Van den Bonne Marathon 4.43.25
Bruno Asscherickx Halve Marathon     1.34.07
Liesbeth De Saedeleer Halve Marathon 1.42.41
Johan De Schryver Halve Marathon 1.46.59
Steven De Ras Halve Marathon 1.50.07
Johan De Waele Halve Marathon 1.51.19
Bart Van De Putte Halve Marathon 1.53.17
Michel Van De Putte Halve Marathon 1.53.18
Ellen vanden Houwe Halve Marathon 1.53.56
Kim Martens Halve Marathon 1.54.10
Wim De Boeck Halve Marathon 1.57.25
Sabine Hofman Halve Marathon 1.59.31
Mimi Van Impe Halve Marathon 2.02.55
Sabrina De Wint Halve Marathon 2.03.28
Jan Kleuters Halve Marathon 2.07.07
Sarah Van Rampelberg Halve Marathon 2.13.12
Natacha Deneve Halve Marathon 2.13.12

» Uitslagen (halve) marathon Eindhoven 2013