Nieuws Jogging Team

Verslag 10 Miles Antwerpen 21/04/2013

Is het enigszins mogelijk een allesomvattend verslag te schrijven over een dag als gisteren? Moeilijk, heel moeilijk... Zo groots, overweldigend en innemend, het dreigt een opsomming van superlatieven en adjectieven te worden. Als (ondertussen weliswaar iets minder) versbakken Alva-lid beleefde ik de 10 Miles-dag als een verwonderd kind dat van de ene verbazing in de andere viel. En toch meende ik zelfs bij de 'anciens' hetzelfde enthousiasme te ontwaren...

21 april was al maanden een dag waar we naartoe leefden, de ene week al iets gedrevener dan de andere, en de spanning steeg naarmate dé datum naderde. De cowboyverhalen (Kennedytunnel: niet te onderschatten, Konijnenpijp: een ware uitputtingsslag, de Kaaien: eindeloos...) vlogen ons om de oren, maar ik vermoed dat het opjutten van 'groentjes' een onuitgesproken Alva-regel betreft. Hierdoor geenszins van de wijs gebracht, stapten we gezwind de bus op richting Antwerpen.

Klokslag drie uur voor aanvang van de wedstrijd werden de brood- en pastadozen boven gehaald en leeg gegeten. Goed voedingsadvies slaan we nooit in de wind! Door de bus netjes (en dichtbij) afgeleverd sloegen we ons Alva-kamp op in de barakken van de Zeescouts. Een gemeenschappelijke kleedkamer: het is weer eens wat anders.

Onze Marathon-helden werden hartelijk onthaald, waarna ze de bierstand indoken en we elk verder spoor van hun whereabouts bijster raakten...

Na een lichte opwarming langs de Schelde en de obligate stress-plasjes zocht elkeen zijn respectievelijke startboxen op, ervoor zorgend dat Alva het gehele deelnemersveld netjes besloeg. Het startschot werd gegeven en na een dik half uur vooruit schuifelen overschreden ook wij eindelijk de startlijn en kon de pret beginnen!

Kilometer na kilometer leek voorbij te vliegen, de juichende mensenmassa bezorgde ons letterlijk vleugels en de opzwepende muziek langs het parcours zorgde voor de perfecte cadans. De Kennedytunnel induiken, aangemoedigd door een sliert auto's die wellicht door ons toedoen al een hele tijd aan het aanschuiven waren en vervolgens de wave van gejuich en geklap over je heen voelen komen: meer dan eens een kippenvelmoment...

De benen werden na 12km dan wel iets zwaarder en volgden de instructies van de hersenen iets minder nauwgezet op, maar de voortstuwende kracht van de menigte op en langs de weg zorgden ervoor dat de finish sneller in zicht kwam dan verwacht.

Met knikkende knieën en een plak metaal rond de hals de weg teruggezocht naar de Zeescouts om de spullen op te halen en dan nog gauw even langs de DVV-stand voor een snelle hap en een frisse teug vooraleer we op zoek konden gaan naar onze bus (die naar mijn bescheiden mening toch echt een kilometer te ver geparkeerd stond...).

Weer netjes afgeleverd in 'onze' Dreef werd de 135e groepsfoto genomen, waarna we in een lichte roes van euforie elk terug onze weg gingen...

Alweer een prachtige Alva-ervaring, vakkundig georganiseerd door het opperhoofd. Een welgemeende dank is dan ook absoluut op zijn plaats! Volgend jaar 'same time, same place'?

» Zie ook uitslagen DVV Antwerp 10 Miles & Marathon