Details

Gepubliceerd: dinsdag 25 juli 2017 17:52

Geschreven door Johan Velghe

„Nu je je leven hebt afgerond, openbaar je aan ons, in al je kracht, wat het betekent om een goed mens te zijn.”

Die korte tekst mogen weinigen zich op hun rouwprentje toe eigenen. Dit postuum eresaluut komt Jef De Loof ten volle toe. Zijn talenten vergooide hij niet, noch als medicus, noch als een man met principes en bovenal een geweten.

Het werd zaterdagvoormiddag in de Capucienenkerk geen rouwdienst, maar een dankbaar afscheid van een ge- en vervuld leven. Even viel zelfs het woord onsterfelijk. Jef is er niet meer, maar zijn vredesideaal tekende hij scherp en rechtlijnig. Deze contouren zullen niet snel vervagen.

Ze waren met velen die het woord voerden. Nooit werd in herhaling gevallen. Jef was immers een man met vele gaven. Hij koppelde intellect aan gezond verstand, groene vingers aan technisch vernuft. Hij argumenteerde vele pleidooien voor conflictbeheersing, maar vond zich niet te min om de bagage van de sporters te bewaken tijdens de Priester Daens Vredesloop.

Op internationaal vlak actief met de Artsen tegen atoomwapens, wist hij dat vrede stichten begint in je eigen omgeving. Zo ontstond het Aalsterse Vredeshuis. Hij was een zachtmoedig man, maar in hem brandde het vuur van de verontwaardiging. De laatste maanden en weken voor zijn afscheid van deze wereld wees hij nog de hypocrisie aan van de Belgische politici.
Ultiem haalde hij zijn gram. Op zijn laatste dag in dit ondermaanse wezen honderddertig naties kernwapens af, de allergrootste bedreiging in ons tranendal. België keerde zich tegen het verdrag voor een atoomwapenvrije wereld. Petit pays, petit esprit.

Jef liet zijn patiënten nooit in de steek, daar had hij zelfs een botsing met de Orde van Geneesheren voor over. Hij was een belezen én kritisch man, ondermeer voor de farma-industrie. Hij ontwikkelde een methodiek om ziektepatronen bij zijn patiënten te onderkennen. De huisartsen werden door zijn inzet uit de onderste lade van de medici gehaald. ‘Hij was een reus in het landschap van de huisartsen’, klonk het.

‘Die grote meneer die onze kleine grootvader was’, hoorde ik een ontroerde kleindochter vertellen. Altijd was hij het die als laatste ging slapen en als eerste op was. Hij was een sociaal geëngageerd man. Had een brede interesse, was tactvol, discreet en steeds goed gemanierd. De vredestichter was een zachtmoedig man, beheerser van de geweldloze dialoog, maar begenadigd met een ijzersterke overtuiging.

Dr. Jef De Loof heeft zijn overtuiging uitgezaaid in vele geesten. Ook al rust hij nu, toch blijft hij actief. Alleen goede reuzen hebben die gave.